طعم: طعم نماینده‌ی شخصیت اصلی قهوه است: دریافت اولیه ناشی از عطر و اسیدیته قهوه تا پس مزه‌ی نهایی. این فاکتور دریافتی ترکیبی است از احساس چشایی (دریافت شده از طریق پرزهای چشایی) و بوهایی که از طریق کانال ريترونازال یعنی از دهان به گیرنده‌های بویایی می‌رسد. امتیازی که به طعم داده می‌شود باید با لحاظ کردن شدت، کیفیت و پیچیدگی مزه و عطر قهوه باشد، آنگاه که قهوه را با شدت به درون دهان هورت می‌کشیم تا تمام کام‌مان را در بر بگیرد و ارزیابی دقیقی انجام شود.
پس مزه: بعد از آن که قهوه را فرو بردیم، مدت زمانی که کیفیت مثبت طعمی (مزه و عطر) از پشت کام هنوز دریافت می‌شود و باقی می‌ماند. اگر پس مزه‌ی قهوه کوتاه یا نامطبوع باشد، امتیاز کمی در این قسمت باید داده شود.
اسیدیته: اسیدیته اگر مطبوع باشد آن را با Brightness توصیف می‌کنند و اگر نامطبوع باشد، به آن «ترشی» می‌گویند. در بهترین حالت، اسیدیته به تعریف شخصیت قهوه بر اساس ویژگیهایی چون شیرینی و میوه‌ای کمک می‌کند. اسیدیته بلافاصله بعد از آن که قهوه به درون دهان هورت کشیده شد دریافت و ارزیابی می‌شود. اسیدیته اگر غالب یا شدید باشد، معمولا نامطبوع تلقی می‌شود و اسیدیته بیش از اندازه معمولا برای پروفایل طعمی قهوه مناسب نیست. امتیاز نهایی که در قسمت افقی بخش اسیدیته ثبت می‌شود باید نماینده‌ی «کیفیت دریافتی ارزیاب‌ها از اسیدیته» به «اسیدیته موردانتظار از قهوه بر اساس پروفایل طعمی آن» (ناشی از ویژگی‌های منطقه‌ای و/یا فاکتورهای دیگر مثل درجه برشتگی) باشد. قهوه‌هایی که انتظار می‌رود اسیدیته بالایی داشته باشند مثل قهوه کنیا، یا قهوه‌هایی که معمولا اسیدیته بالایی ندارند مثل قهوه سوماترا، می‌توانند در قسمت اسیدیته امتیاز مشابهی بگیرند؛ با آن که «شدت» اسیدیته آنها کاملا متفاوت است.
تنواری: کیفیت تنواری مبتنی بر احساس لامسه‌ای ست که نوشیدنی قهوه در دهان ایجاد می‌کند، به ویژه احساسی که بین زبان و سقف دهان دریافت می‌شود. بسیاری از نمونه‌های قهوه با تنواری بالا به خاطر وجود کلوئیدها و ساکاروز، معمولا در این قسمت امتیاز بالایی در بخش «کیفیت» دریافت می‌کنند. با این حال بعضی دیگر از قهوه‌ها هم با وجود تنواری پایین، می‌توانند احساس مطبوعی در دهان ایجاد کنند. قهوه‌هایی که انتظار می‌رود تنواری بالایی داشته باشند مثل قهوه سوماترا، یا قهوه‌هایی که انتظار می‌رود تنواری پایینی داشته باشند مانند قهوه مکزیک، با وجود آنکه ممکن است تنواری شان از نظر «شدت» با هم تفاوت داشته باشد، ولی از نظر کیفیت می توانند امتیاز مشابهی دریافت کنند.
تعادل: اینکه چطور فاکتورهایی مثل طعم، پس‌مزه، اسیدیته و تنواری از یک نمونه قهوه در کنار یکدیگر می‌نشینند و همدیگر را تکمیل می‌کنند و یا با یکدیگر تضاد ایجاد می‌کنند، تعیین کننده‌ی «تعادل» است. اگر نمونه قهوه‌ای عاری از عطر یا مزه خاصی باشد، یا بعضی دیگر از مزه‌ها غالب باشند، نمره تعادل پایین می‌آید.
تمیزی: تمیزی اشاره دارد به فقدان دریافت نامطبوع و منفی از اولین جرعه از قهوه تا پس مزه‌ی نهایی؛ نوعی «شفافیت» در فنجان، برای ارزیابی این فاکتور، باید به کل تجربه‌ی طعمی از زمانی که شروع به نوشیدن قهوه می‌کنیم تا زمانی که تمام قهوه را فرو می‌دهیم، توجه کرد. هر طعم یا عطری جز قهوه دریافت شود، امتیاز آن فنجان را کم می‌کند. ۲ امتیاز به هر فنجانی که این ویژگی را داشته باشد، داده می‌شود.
شیرینی: شیرینی نشانه حضور نوع مشخصی از هیدروکربن‌هاست و اشاره دارد به هارمونی میان شیرینی مزه و لذتبخشی بالای ناشی از طعم قهوه ، نقطه مقابل این شیرینی در این بخش وجود مزه‌های ترشی، حس گسی و طعم سبزه‌ایی در فنجان است. ۲ امتیاز به هر فنجانی که ویژگی شیرینی را داشته باشد، داده می‌شود. اگر هر ۵ فنجان شیرین باشند، امتیاز ۱۰ داده می‌شود.
یکنواختی: یکنواختی اشاره دارد به یکسان بودن طعم فنجان‌های مختلف یک نمونه قهوه. اگر قهوه‌ها از نظر طعمی متفاوت باشند، امتیاز این بخش زیاد نخواهد شد. ۲ امتیاز به هر فنجانی که این ویژگی را داشته باشد، داده می‌شود. اگر هر ۵ فنجان یکسان باشند، امتیاز ۱۰ داده می‌شود.
امتیاز کلی: این بخش از فرم قهوه‌آزمایی نشان دهنده‌ی ارزیابی کلی هر قهوه‌آزما از نمونه قهوه است. اگر قهوه‌ای انتظاراتی را که از شخصیت طعمی آن قهوه (با توجه به منطقه جغرافیایی خاص) وجود دارد برآورده کند، امتیاز بالایی می‌گیرد.
